Klastry energii są niczym innym, jak emanacją pewnego trendu. Formuła scentralizowanej energetyki opartej wyłącznie o elektrownie dużych mocy zdaje się bowiem wyczerpywać. Wynika to głównie ze zmian klimatu, które wymuszają konieczność przejścia na technologie niskoemisyjne. Dodatkowym czynnikiem jest postęp technologiczny, który pozwala na bardziej elastyczne zarządzanie produkcją dzięki wykorzystaniu źródeł energii z generacji rozproszonej, opartej głównie o bezemisyjne i niewyczerpywalne źródła odnawialne.

Co ciekawe, koncepcja klastrów energii swoje początki ma jeszcze w XIX wieku, kiedy to A. Marshall prowadził badania nad dystryktami przemysłowymi. Już w „Zasadach ekonomiki” z 1890 roku Marhall zauważył bowiem wyraźną tendencję do koncentracji określonych punktów przemysłu w poszczególnych lokalizacjach.

Czym są zatem klastry energii?

W Ustawie o OZE klaster energii zdefiniowano jako porozumienie cywilnoprawne. W jego skład mogą zaś wchodzić osoby fizyczne i prawne, jednostki naukowe, instytuty badawcze lub jednostki samorządu terytorialnego. Do zadań klastra należy wytwarzanie i równoważenie zapotrzebowania, dystrybucji lub obrotu energią z OZE. Dystrybucja i obrót odbywać się mogą w ramach sieci dystrybucyjnej o napięciu niższym niż 110 kV na obszarze nie przekraczającym granic jednego powiatu lub 5 gmin. Klaster energii reprezentuje koordynator. Koordynatorem jest zazwyczaj powołana w tym celu spółdzielnia, stowarzyszenie, fundacja lub dowolny członek klastra energii.

Jaki jest cel klastrów energii?

Celem klastrów energii jest rozwój energetyki rozproszonej, w której upatruje się szansy na zwiększenie bezpieczeństwa energetycznego. Źródła rozproszone przekładają się bowiem na konkretne korzyści. Po pierwsze, dają większe możliwości w zakresie sterowania produkcją. Po drugie – ich ulokowanie blisko odbiorców i współpraca z sieciami o napięciu poniżej 110 kV może znacząco ograniczyć budowę drogich sieci wysokich napięć.